چوب از جمله اولين مواردی است که به طور طبیعی و فراوان در دسترس بشر قرار داشته است و بدین ترتب تاريخ استفاده از آن هم به زمان دور می رسد. شاید بتوان اولین برخورد کاربردی بشر را با چوب در استفاده از نی بعنوان عصا دانست. در دوران پارینه سنگی، نوسنگی و عصر آهن نیز آثاری از پایه های چوبی،خانه های شناور در کنار دریاچه های سوئیس، ساووآ، ایتالیا و بسیاری نقاط دیگر که قبلا در آب قرار داشته اند مشاهده شده است.
آثار چوبی موجود در موزه علوم طبیعی لندن نیز موید آن است که حدود ۱۰۰۰۰سال پیش بشر از نیزه چوبی برا شکار استفاده می کرده است و در اروپای شمالی نیز استفاده از قایق و وسایل چوبی قدمت ۵۰۰۰ ساله دارد.
در رابطه با مصرف چوب در ایران ، بررسی ها نشان داده است که مردمان بومی ایران قبل از مهاجرت آریایی ها از حدود ۴۲۰۰ سال قبل از ميلاد مسیح از چوب در خانه سازی و وسایل کشاورزی استفاده می کردند .در دوران هخامنشیان مصرف چوب در ایران مشخص تر شده و سنگ نوشته های تخت جمشید اشاره به استفاده از چوب سدر در پوشش و تزئینات کاخها دارد.
کوتاه سخن آنکه بدليل خواص فیزیکی و امتيازات منحصر به فرد چوب این ماده طوری در زندگی بشر رخنه کرده است که حتی امروزه مدل اولیه هر مصنوعی از دکمه لباس تا عظيم ترين پروژه موشکی را با چوب ساخته و سيس به بخش قالبسازی و متالوژی ارسال می دارند و بطور کلی، چوب از زمان تولد انسان بصورت گهواره تا زمان مرگ به شکل تابوت در کنار انسان دیده می شود.
